Op zondag 6 maart aanstaande zal Katsudo Kenpo een gratis workshop zelfverdediging verzorgen tijdens de internationale vrouwendag. Deze workshop zal gegeven worden door Agaath Wartena.
Deze workshop zelfverdediging van Katsudo Kenpo is speciaal voor vrouwen. Je leert een aantal simpele en belangrijke technieken om jezelf te verdedigen. Ik probeer aan te sluiten bij wat je zelf al kan, want iedere vrouw kan leren zichzelf te verdedigen. Je hoeft dan ook geen sportieve achtergrond te hebben of sport kleding aan. De workshop is laagdrempelig en iedereen (jong en oud) kan meedoen.
Leer hoe sterk je eigenlijk al bent en doe mee! Wil je zelf niet meedoen, maar ken je nog iemand, vriendin, buurvrouw, familielid, die mee zou willen doen, wijs hen dan op deze mogelijkheid.
De internationale vrouwendag wordt dit jaar in Nieuwegein gevierd in alle zalen van buurtcentrum Feniks aan de Nedereindseweg 401.
Het programma is tot de rand toe gevuld, met onder meer een burkini-modeshow, een make-over voor de bezoeksters, waarbij “before and after” foto’s gemaakt worden. Er komt een vrouwenkoor zingen en er zijn interactieve optredens van Turkse en Mexicaanse dans. Er wordt een lezing gehouden over Winti, er zijn drama- zang- en zumbaworkshops. Bezoeksters kunnen zich overgeven aan weerbaarheidstraining, er zijn visagistes en kapsters, er is cabaret, en wie wil, kan meedoen aan een debat. Daarnaast is er heerlijk internationaal eten aanwezig.
Meer informatie: www.vrouwendagnieuwegein.nl
zondag 20 februari 2011
dinsdag 15 februari 2011
Groene banden bij Katsudo Kenpo
Gisterenavond, maandag 14 februari 2011, werden na een test van een uur twee van onze leerlingen gepromoveerd naar niveau 4, groene band. De test bestond uit een selectie van de zelfverdedigingstechnieken voor gele tot en met blauwe band, alle technieken van groen, en alle tot nu toe geleerde vormen en sets (12 in totaal).
Nadat dit allemaal was gedemonstreerd, werden de nieuwe banden op ceremoniele wijze uitgereikt. Zie hieronder de foto's.
Nadat dit allemaal was gedemonstreerd, werden de nieuwe banden op ceremoniele wijze uitgereikt. Zie hieronder de foto's.
zondag 6 februari 2011
Katsudo Kenpo op het Nederlands Kampioenschap kata
Amper uitgeslapen van de Nieuwegein Awards van gisteren (zie mijn blog daarover) was het alweer tijd voor het Nederlands kampioenschap kata van de Kempo Associatie Nederland.
Deze keer vertrok ik niet met een delegatie naar dit kampioenschap, maar alleen als enige deelnemer van Katsudo Kenpo. De reden daarvoor is dat de organisatie besloten heeft om vanaf dit jaar geen onderverdeling in niveaus meer te maken. Het bondsbestuur wil op die manier aansluiten bij de manier waarop het wereldkampioenschap georganiseerd wordt. Naar mijn bescheiden mening zijn ze daarbij uit het oog verloren dat het wereldkampioenschap een heel andere doelstelling heeft dan het NK. Het wereldkampioenschap heeft namelijk naar mijn mening de bedoeling om uit te vinden wie de beste Kempoka ter wereld is, en daar past inderdaad geen onderverdeling in niveuas bij. Het Nederlands kampioenschap daarentegen dient daareentegen een veel beter doel als het bedoeld zou zijn om zoveel mogelijk Kempo-leerlingen de kans te geven een waardevolle wedstrijdervaring op te doen. En om te waarborgen dat iedere deelnemer een faire kans heeft om een prijs mee naar huis te nemen, vind ik onderverdeling in niveaus onontbeerlijk.
Zo lang daarvan geen sprake is, zijn wij voornemens om alleen zwarte band-dragers mee te laten doen aan dit toernooi omdat voor iedereen met een lagere band het bij voorbaat kansloos is dat er een prijs gewonnen wordt.
Het verloop van de dag heeft mij in die opvatting gesterkt. In de volwassen mannen divisie deden 12 personen mee. Eén met een oranje band en 11 met zwart. De oranje bander werd laatste. In mijn eigen divisie, mannen boven de 36 jaar, was het beeld niet anders. Eén witte bander, de rest was zwart, en de witte bander werd laatste.
Maar dat alles neemt natuurlijk niet weg dat ik mij uitstekend vermaakt heb, want onder de deelnemers bevindt zich inmiddels een flink aantal oude bekenden/vrienden waarmee dit jaarlijks weerzien altijd erg gezellig is.
Dat geldt niet in de laatste plaats voor mijn eeuwige rivaal Has van der Poel. Was ik hem vorig jaar nog op zowel de ongewapende als de gewapende kata met slechts tiende punten verschil te vlug af, dit jaar was het omgekeerd.
Bij de ongewapende kata koos ik ervoor, nadat ik dit onderdeel al drie jaar op rij gewonnen had met vorm 6, het een keer met vorm 4 te proberen. Deze onmenselijk lange vorm eiste zijn tol, waardoor ik tegen het einde van mijn vorm minder krachtig was dan in het begin en ook minder krachtig dan mijn bedoeling was. Dat koste mij enkele tiende punten waardoor Has deze keer het stokje over kon nemen.
Bij de wapenkata wist Has het deze keer ook beter te doen dan ik. Ik moet ook toegeven dat er van trainen van deze kata de laatste weken te weinig terecht was gekomen waardoor bij mij de routine ontbrak. Bij een lastige manoeuvre waarin ik de staf achter mijn rug om moet pakken, greep ik mis en moest ik herstellen hetgeen mij wederom de cruciale punten kostte.
De laatste foto, met Ernst Blikslager van Kamau Kenpo uit Rotterdam. Ernst wist in de divisie onder de 36 jaar beslag te leggen op de derde plaats, achter de broers Alireza en Mohammad Salehbeigy, wat zeker geen schande genoemd mag worden.
Ondanks de kritische noot dus toch weer een uitstekende dag beleefd. Hopenlijk volgend jaar wat wijzigingen in de organisatie, en dan kunnen we weer met een vol team aan dit evenement deelnemen.
Deze keer vertrok ik niet met een delegatie naar dit kampioenschap, maar alleen als enige deelnemer van Katsudo Kenpo. De reden daarvoor is dat de organisatie besloten heeft om vanaf dit jaar geen onderverdeling in niveaus meer te maken. Het bondsbestuur wil op die manier aansluiten bij de manier waarop het wereldkampioenschap georganiseerd wordt. Naar mijn bescheiden mening zijn ze daarbij uit het oog verloren dat het wereldkampioenschap een heel andere doelstelling heeft dan het NK. Het wereldkampioenschap heeft namelijk naar mijn mening de bedoeling om uit te vinden wie de beste Kempoka ter wereld is, en daar past inderdaad geen onderverdeling in niveuas bij. Het Nederlands kampioenschap daarentegen dient daareentegen een veel beter doel als het bedoeld zou zijn om zoveel mogelijk Kempo-leerlingen de kans te geven een waardevolle wedstrijdervaring op te doen. En om te waarborgen dat iedere deelnemer een faire kans heeft om een prijs mee naar huis te nemen, vind ik onderverdeling in niveaus onontbeerlijk.
Zo lang daarvan geen sprake is, zijn wij voornemens om alleen zwarte band-dragers mee te laten doen aan dit toernooi omdat voor iedereen met een lagere band het bij voorbaat kansloos is dat er een prijs gewonnen wordt.
Het verloop van de dag heeft mij in die opvatting gesterkt. In de volwassen mannen divisie deden 12 personen mee. Eén met een oranje band en 11 met zwart. De oranje bander werd laatste. In mijn eigen divisie, mannen boven de 36 jaar, was het beeld niet anders. Eén witte bander, de rest was zwart, en de witte bander werd laatste.
Maar dat alles neemt natuurlijk niet weg dat ik mij uitstekend vermaakt heb, want onder de deelnemers bevindt zich inmiddels een flink aantal oude bekenden/vrienden waarmee dit jaarlijks weerzien altijd erg gezellig is.
Dat geldt niet in de laatste plaats voor mijn eeuwige rivaal Has van der Poel. Was ik hem vorig jaar nog op zowel de ongewapende als de gewapende kata met slechts tiende punten verschil te vlug af, dit jaar was het omgekeerd.
Bij de ongewapende kata koos ik ervoor, nadat ik dit onderdeel al drie jaar op rij gewonnen had met vorm 6, het een keer met vorm 4 te proberen. Deze onmenselijk lange vorm eiste zijn tol, waardoor ik tegen het einde van mijn vorm minder krachtig was dan in het begin en ook minder krachtig dan mijn bedoeling was. Dat koste mij enkele tiende punten waardoor Has deze keer het stokje over kon nemen.
Bij de wapenkata wist Has het deze keer ook beter te doen dan ik. Ik moet ook toegeven dat er van trainen van deze kata de laatste weken te weinig terecht was gekomen waardoor bij mij de routine ontbrak. Bij een lastige manoeuvre waarin ik de staf achter mijn rug om moet pakken, greep ik mis en moest ik herstellen hetgeen mij wederom de cruciale punten kostte.
De laatste foto, met Ernst Blikslager van Kamau Kenpo uit Rotterdam. Ernst wist in de divisie onder de 36 jaar beslag te leggen op de derde plaats, achter de broers Alireza en Mohammad Salehbeigy, wat zeker geen schande genoemd mag worden.
Ondanks de kritische noot dus toch weer een uitstekende dag beleefd. Hopenlijk volgend jaar wat wijzigingen in de organisatie, en dan kunnen we weer met een vol team aan dit evenement deelnemen.
Katsudo Kenpo bij de Nieuwegein Awards
Op zaterdag avond 5 februari 2011 werden voor het eerst in de geschiedenis de Nieuwegein Awards uitgereikt. In voorgaande jaren waren er voor sporters uit Nieuwegein met een bijzondere verdienste ook al prijzen, maar toen werd de uitreiking ervan gedaan op het jaarlijkse Sportgala, waar wij met Katsudo Kenpo meermalen genomineerd waren en één van onze leerlingen zelfs eens Jeugd-sportman van het jaar werd (Etienne Bolhuis, 2007).
Het verschil tussen de Nieuwegein Awards en het Sportgala is dat er nu ook aan andere mensen die van betekenis zijn geweest in het afgelopen jaar, awards worden uitgereikt en niet meer alleen aan sporters. De aanpak is ook wat grootser geworden, wat resulteerde in een afgeladen Nieuwegein Bussiness Center.
Nadat de eerste Awards waren uitgereikt werd het muzikaal intermezzo verzorgt door niemand minder dan Jeroen van der Boom. Hoewel zijn muziek niet helemaal mijn smaak is, heb ik respect voor de manier waarop Jeroen van der Boom het publiek bespeelt en weet mee te krijgen. Zijn optreden was een feest!!
Dit jaar waren wij met twee Katsudo-ers tot de nominatie doorgedrongen. De eerste categorie waar we een deelneemster in hadden was die van Sportvrouw van het jaar. Ramona Bosman was in die categorie genomineerd vanwege haar prestaties op het wereldkampioenschap in Dublin in november 2010 en de diverse prijzen op nationaal die zij in 2010 won. Helaas was het niet genoeg voor de award, maar alleen al de nominatie betekent een mooie blijk van waardering.
Op de foto presentator René Hanssen die Ramona aankondigt.
De volgende categorie waar wij een (bij)rol in mochten spelen was die van sportman van het jaar. Niet voor de eerste keer was ik genomineerd voor die titel, en ook niet voor het eerst ging die titel aan mijn neus voorbij. Toch gold ook voor mij dat het al een hele eer was om genomineerd te zijn uit de vele kandidaten die voor deze categorie waren aangemeld. Daarnaast betekent het een extra stimulans om ook dit jaar weer voor een flink aantal titels te zorgen, zodat misschien volgend jaar mijn kansen beter zullen liggen.
De conclusie is dat het een zeer geslaagde avond was, helaas niet helemaal met het gewenste resultaat. We hebben lol gehad, we hebben wat waardevolle contacten ververst en we kijken alweer uit naar volgend jaar.
Het verschil tussen de Nieuwegein Awards en het Sportgala is dat er nu ook aan andere mensen die van betekenis zijn geweest in het afgelopen jaar, awards worden uitgereikt en niet meer alleen aan sporters. De aanpak is ook wat grootser geworden, wat resulteerde in een afgeladen Nieuwegein Bussiness Center.
Nadat de eerste Awards waren uitgereikt werd het muzikaal intermezzo verzorgt door niemand minder dan Jeroen van der Boom. Hoewel zijn muziek niet helemaal mijn smaak is, heb ik respect voor de manier waarop Jeroen van der Boom het publiek bespeelt en weet mee te krijgen. Zijn optreden was een feest!!
Dit jaar waren wij met twee Katsudo-ers tot de nominatie doorgedrongen. De eerste categorie waar we een deelneemster in hadden was die van Sportvrouw van het jaar. Ramona Bosman was in die categorie genomineerd vanwege haar prestaties op het wereldkampioenschap in Dublin in november 2010 en de diverse prijzen op nationaal die zij in 2010 won. Helaas was het niet genoeg voor de award, maar alleen al de nominatie betekent een mooie blijk van waardering.
Op de foto presentator René Hanssen die Ramona aankondigt.
De volgende categorie waar wij een (bij)rol in mochten spelen was die van sportman van het jaar. Niet voor de eerste keer was ik genomineerd voor die titel, en ook niet voor het eerst ging die titel aan mijn neus voorbij. Toch gold ook voor mij dat het al een hele eer was om genomineerd te zijn uit de vele kandidaten die voor deze categorie waren aangemeld. Daarnaast betekent het een extra stimulans om ook dit jaar weer voor een flink aantal titels te zorgen, zodat misschien volgend jaar mijn kansen beter zullen liggen.
De conclusie is dat het een zeer geslaagde avond was, helaas niet helemaal met het gewenste resultaat. We hebben lol gehad, we hebben wat waardevolle contacten ververst en we kijken alweer uit naar volgend jaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)
