Deze keer vertrok ik niet met een delegatie naar dit kampioenschap, maar alleen als enige deelnemer van Katsudo Kenpo. De reden daarvoor is dat de organisatie besloten heeft om vanaf dit jaar geen onderverdeling in niveaus meer te maken. Het bondsbestuur wil op die manier aansluiten bij de manier waarop het wereldkampioenschap georganiseerd wordt. Naar mijn bescheiden mening zijn ze daarbij uit het oog verloren dat het wereldkampioenschap een heel andere doelstelling heeft dan het NK. Het wereldkampioenschap heeft namelijk naar mijn mening de bedoeling om uit te vinden wie de beste Kempoka ter wereld is, en daar past inderdaad geen onderverdeling in niveuas bij. Het Nederlands kampioenschap daarentegen dient daareentegen een veel beter doel als het bedoeld zou zijn om zoveel mogelijk Kempo-leerlingen de kans te geven een waardevolle wedstrijdervaring op te doen. En om te waarborgen dat iedere deelnemer een faire kans heeft om een prijs mee naar huis te nemen, vind ik onderverdeling in niveaus onontbeerlijk.
Zo lang daarvan geen sprake is, zijn wij voornemens om alleen zwarte band-dragers mee te laten doen aan dit toernooi omdat voor iedereen met een lagere band het bij voorbaat kansloos is dat er een prijs gewonnen wordt.
Het verloop van de dag heeft mij in die opvatting gesterkt. In de volwassen mannen divisie deden 12 personen mee. Eén met een oranje band en 11 met zwart. De oranje bander werd laatste. In mijn eigen divisie, mannen boven de 36 jaar, was het beeld niet anders. Eén witte bander, de rest was zwart, en de witte bander werd laatste.
Maar dat alles neemt natuurlijk niet weg dat ik mij uitstekend vermaakt heb, want onder de deelnemers bevindt zich inmiddels een flink aantal oude bekenden/vrienden waarmee dit jaarlijks weerzien altijd erg gezellig is.
Dat geldt niet in de laatste plaats voor mijn eeuwige rivaal Has van der Poel. Was ik hem vorig jaar nog op zowel de ongewapende als de gewapende kata met slechts tiende punten verschil te vlug af, dit jaar was het omgekeerd.
Bij de ongewapende kata koos ik ervoor, nadat ik dit onderdeel al drie jaar op rij gewonnen had met vorm 6, het een keer met vorm 4 te proberen. Deze onmenselijk lange vorm eiste zijn tol, waardoor ik tegen het einde van mijn vorm minder krachtig was dan in het begin en ook minder krachtig dan mijn bedoeling was. Dat koste mij enkele tiende punten waardoor Has deze keer het stokje over kon nemen.
Bij de wapenkata wist Has het deze keer ook beter te doen dan ik. Ik moet ook toegeven dat er van trainen van deze kata de laatste weken te weinig terecht was gekomen waardoor bij mij de routine ontbrak. Bij een lastige manoeuvre waarin ik de staf achter mijn rug om moet pakken, greep ik mis en moest ik herstellen hetgeen mij wederom de cruciale punten kostte.
De laatste foto, met Ernst Blikslager van Kamau Kenpo uit Rotterdam. Ernst wist in de divisie onder de 36 jaar beslag te leggen op de derde plaats, achter de broers Alireza en Mohammad Salehbeigy, wat zeker geen schande genoemd mag worden.
Ondanks de kritische noot dus toch weer een uitstekende dag beleefd. Hopenlijk volgend jaar wat wijzigingen in de organisatie, en dan kunnen we weer met een vol team aan dit evenement deelnemen.
